ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

«Η επιτυχία των περισσοτέρων πραγμάτων έγκειται στο να ξέρουμε πόσος καιρός χρειάζεται για να πετύχουν. Το μυστικό της είναι η αδιάλλακτη επιμονή στο σκοπό».

Ο άνθρωπος που δουλεύει με τα χέρια είναι εργάτης. Ο άνθρωπος που δουλεύει με τα χέρια και το μυαλό του είναι τεχνίτης. Ο άνθρωπος που δουλεύει με τα χέρια, με το μυαλό και με την καρδιά του είναι καλλιτέχνης.

Όταν το είπε ο Αντρέ Μορουά δεν ξέρω αν είχε κατά νου και τον προπονητή. Ο προπονητής όμως σίγουρα ανήκει στην τρίτη ομάδα των ανθρώπων του Μορουά.

Και αν -όχι άδικα- το μυαλό σας πάει σε κάποιους επώνυμους προπονητές επαγγελματικών ομάδων, σας γνωρίζω ότι οι προπονητές ποδοσφαίρου στην Ελλάδα αριθμούν τους 5.000, η συντριπτική δε πλειοψηφία αυτών είναι σ’ ένα πόστο που όχι απλώς προπονεί, αλλά πλάθει χαρακτήρες. Δημιουργεί προσωπικότητες.

Και αν για τη συντριπτική πλειοψηφία των προέδρων, των Δ.Σ. γενικότερα, ακόμα και των φιλάθλων, η νίκη είναι αυτοσκοπός, ο προπονητής, που, δυστυχώς, κρίνεται μόνο από αυτή, γνωρίζει ότι δεν είναι.

Για τον προπονητή σημασία έχει η διαδικασία για να φτάσεις στη νίκη. Αυτός είναι, πίστεψε με, και ο καλύτερος τρόπος για να φτάσεις στη νίκη. Ο ποδοσφαιριστής, που την Κυριακή στο παιχνίδι δεν είναι έτοιμος, δεν μπορεί να πεισθεί από κανέναν -ούτε από ψυχολόγο- ότι είναι.

Αντίθετα, ο ποδοσφαιριστής που έχει κάνει όλη την προετοιμασία της ομάδας, που μόνος του έχει δει την βελτίωσή του στα τεστ, ο ποδοσφαιριστής που δεν προπονήθηκε μόνο στις φυσικές, αλλά και στις ψυχικές του ικανότητες, νιώθει βαθιά μέσα του ότι είναι έτοιμος.

Έτοιμος, όμως, όχι (και πάλι) για τη νίκη. Έτοιμος για να προσπαθήσει να πετύχει την καλύτερη δυνατή απόδοση. Το στρες δημιουργείται όταν ο άνθρωπος θέλει πολύ να πετύχει κάτι (νίκη) ή όταν φοβάται ότι θα χάσει κάτι (νίκη). Και ο ποδοσφαιριστής είναι άνθρωπος. Η μοναδική νοητική διεργασία που πρέπει να ακολουθήσει είναι η διαρκής προσπάθεια για το καλύτερο, ακόμη κι αν κάνει κάποια λάθη. Οποιαδήποτε άλλη θα τον επηρεάσει αρνητικά. Η διαρκής αυτή προσπάθεια θα τον βοηθήσει σε τέτοιο βαθμό που, κι αν ακόμη δεχθεί, για παράδειγμα, ένα γκολ στην αρχή του παιχνιδιού, αυτό να μην τον καταβάλει.

Σε αντίθετη περίπτωση, για να το ξεπεράσει, θα χρειαζόταν αρκετό χρόνο. Ίσως όχι περισσότερο από το να δεχτεί το δεύτερο… Το μυαλό του λοιπόν πρέπει να ασχολείται μόνο με την προσπάθεια για καλύτερη απόδοση. Αυτό μπορεί να του το εμφυσήσει ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ του. Έτσι συντελείται η δημιουργία μιας προσωπικότητας, όχι μόνο ποδοσφαιρικής.

Δυσκολεύτηκα να καταγράψω αυτό που ήρθε στο μυαλό μου μόλις τώρα, γιατί έχει γίνει ακόμα και διαφήμιση αναψυκτικού. Δεν φταίω όμως γι’ αυτό τον εκφυλισμό, γι’ αυτό και θα το γράψω. Η δημιουργία προσωπικότητας που καλείται να εμφυσήσει ο προπονητής στον ποδοσφαιριστή είναι τρόπος ζωής.

Γιατί, αν η χαρά της επιτυχίας απέχει απειροελάχιστα από τη λύπη της αποτυχίας, το κοινό τους σημείο είναι η αστείρευτη ικανοποίηση της προσπάθειας, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση κάθε ανθρώπου. Αυτό είναι ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. Με αυτή την έννοια είναι ο τρόπος ζωής το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Τους ανθρώπους λοιπόν που δημιουργούν προσωπικότητες, τους ανθρώπους που πλάθουν χαρακτήρες, τους ανθρώπους που αγαπούν τόσο πολύ τη δουλειά τους, όσο δυστυχώς ελάχιστοι αγαπούν τη δική τους, πρέπει όλοι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ να τους προσέχουν και να τους δώσουν τη θέση που τους ανήκει. Γιατί, δυστυχώς, οι προπονητές ποδοσφαίρου δεν έχουν τη θέση που θα έπρεπε να έχουν. Για να μην γίνει παρεξήγηση, όχι πάνω από τους ποδοσφαιριστές. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές και πάντα θα είναι, όσο και αν κάποιοι θέλουν να τους κλέβουν το ρόλο. Αυτοί είναι τα παιδιά μας, έστω και αν κάποιους δεν τους ακουμπά αυτό ή ίσως τους φαίνεται και… τραβηγμένο.

Αν και κατά κανόνα αποφεύγω να επαναλαμβάνω ίδιες φράσεις σε ένα κείμενο, θα κάνω την εξαίρεση. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ, προσέξτε και δώστε τη θέση που αξίζει στον ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ. Και μη με πει κανείς… ρατσιστή. Σέβομαι όλους τους άξιους ξένους προπονητές που προσέφεραν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σέβομαι όλους τους ξένους προπονητές που προσπάθησαν (ο τρόπος ζωής που λέγαμε). Δεν μπορώ όμως να δεχθώ τυχάρπαστους ή προπονητές βόλεϊ, οι πιο παλιοί θα θυμούνται, που δούλεψαν σε ομάδες Α’ Εθνικής. Ειδικά δε, σήμερα που υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες άξιοι νέοι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα -υπερκαλύφθηκε πια το ποσοστό των ομάδων- δεν μπορώ να δεχθώ ότι άσχετοι, αυτοαποκαλούμενοι «προπονητές» προπονούν τα παιδιά μας.

Μπορεί να διαφωνήσει κάποιος με τη γνώμη μου, αλλά και τη γνώμη των 5.000 Ελλήνων προπονητών, ότι χωρίς τη βοήθεια του Έλληνα προπονητή, που, στα ελληνικά και όχι μέσω μεταφραστή, θα προπονήσει και τις ψυχικές ικανότητες του ποδοσφαιριστή, κανείς όμως πιστεύω δεν θα διαφωνήσει ότι η αναβάθμιση του Έλληνα προπονητή θα βοηθήσει και την αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Θα κλείσω το μικρό αυτό κείμενο μου όπως περίπου το άρχισα, με μια φράση, που αυτή τη φορά είναι του Ντισραέλι και θα την αφιερώσω στους ανθρώπους του ποδοσφαίρου που «κόπτονται» για την επιτυχία.

«Η επιτυχία των περισσοτέρων πραγμάτων έγκειται στο να ξέρουμε πόσος καιρός χρειάζεται για να πετύχουν. Το μυστικό της είναι η αδιάλλακτη επιμονή στο σκοπό».

Πηγή: proponitis.gr