του Χρ. Βουδούρη
Οι οδηγίες στους παίκτες πριν τον αγώνα είναι να παίξουν δυνατά. Σκοπός η απόκτηση βαθμών. Αυτοί παίζουν σκληρά. Όταν κερδίζει τη μπάλα ο αντίπαλος , δεν φεύγει χωρίς να του γίνει φάουλ , μερικές φορές αντιαθλητικό αλλά όπως και να γίνει ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο αντίπαλος ανταποκρίνεται παίζει κι αυτός ανάλογα , μερικές φορές από εκνευρισμό αλλά πάντα από έλλειψη παιδείας και κουλτούρας. Κάποιο ατύχημα , μικρό η μεγάλο είναι στο πρόγραμμα και μάλλον αναπόφευκτο.
Στην κερκίδα 2-3 ουρλιάζουν ακατάπαυστα σε κάθε απόφαση του διαιτητή και ο πιο κοντινός επόπτης ακούει τα εξ αμάξης. Σκοπός ο φόβος και οι ευνοϊκές προς την ομάδα αποφάσεις. Αν το σκορ δεν βολεύει στο ημίχρονο το ηχηρό φίλαθλο κοινό συνεχίζει απειλώντας τους διαιτητές έξω από τα αποδυτήρια.
Τελικά στο ποδόσφαιρο η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα είναι πάγια τακτική. Τώρα ή η βουλή ποδοσφαιροποιήθηκε ή το ποδόσφαιρο έχει το ήθος των πολιτικών..ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα.
Το κέρδος από όλη αυτή τη φασαρία είναι κάποιοι βαθμοί στην βαθμολογία της ομάδας ,στην ουσία όμως είναι η ζημία …στο ποδόσφαιρο.
Μια τέτοια ομάδα ,κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο τι μπορεί να πετύχει έστω και μετά την άνοδο της στην μεγαλύτερη κατηγορία ;
τίποτε άλλο από το να ξαναπέσει την επομένη χρόνια.
Χωρίς κουλτούρα , υποδομή , στόχο και όραμα καταστρέφεται ένα ωραίο άθλημα. Όσο στα γήπεδα θα γίνονται όλα αυτά, όσο δεν θα παρακολουθούν από τις κερκίδες οικογένειες με τα παιδιά τους σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να θεωρείται άθλημα , μόνο παιχνίδι. Αυτό δεν είναι αθλητισμός ,γιατί δεν υπάρχει άμιλλα ,γιατί δεν χειροκροτείται ο αντίπαλος , γιατί οι γονείς ακούνε τα παιδιά τους να τα βρίζουν οι αντίπαλοι φίλαθλοι , γιατί οι αντίπαλοι παίκτες (βλέπεται ο όρος αθλητής σχεδόν δεν υπάρχει ) σκέφτονται πως θα κάνουν ζημία στον αντίπαλο.
Όσο για τους διαιτητές όσο απειλείται οι σωματική τους ακεραιότητα τόσο θα αισθάνονται σαν λαθρομετανάστες στο έλεος της Χρυσής Αυγής .
Κύριοι των ενώσεων, πρόεδροι και διοικήσεις συλλόγων, προπονητές ,διαιτητές, φίλαθλοι, αν όλοι αυτοί οι αθλητές των ποδοσφαιρικών ομάδων που τους ονομάζεται απλά παίχτες και όχι αθλητές, δεν υπήρχαν, σκεφτείτε που θα ήσασταν εσείς, αν θα βγάζατε μεροκάματο από το ποδόσφαιρο , αν σας ήξερε κανένας και αν γενικά η ύπαρξη σας θα είχε νόημα ή ακόμα πιο απλά ποιος θα σας πρόσφερε θέαμα για να ασχολείσθε κάθε σαββατοκύριακο. Είναι καιρός να κάνετε επιτέλους το αυτονόητο , αυτό που η ιδιότητα σας σας ορίζει.
Να προστατέψετε το ποδόσφαιρο από τους κάθε λογής κανίβαλους .
Να προστατέψετε τους ποδοσφαιριστές από τους Ταλιμπάν των γηπέδων και τέλος να κάνετε τους παίχτες αθλητές και να τους δώσετε στόχο και όραμα και όχι να τους δημιουργείται ψευδαισθήσεις για μελλοντικούς παραδείσους …
Ο νοών νοείτω .
Όχι στο φασισμό των γηπέδων.
Ναι στον αθλητικό πολιτισμό.
(Η ανάρτηση αυτή εκφράζει απόψεις του υπογράφοντα και όχι κατ΄ανάγκη του blog και της ομάδας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου