Ενημέρωση

ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΝΑΟΥΣΑΣ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΛΕΙΤΕ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 6936231736 (ΠΑΣΧΟΥΛΑ ΜΑΡΙΑ)

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΟΥ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ


«Άβατο» το ονομάζει ένας φίλος μου. Και δεν έχει άδικο. Δεν εισχωρείς εύκολα. Δεν αφομοιώνεσαι εύκολα. Κι αν έχεις και νέες απόψεις, όνειρα και οράματα... τρέχα να κρυφτείς.
Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι ένας σκληρός πυρήνας ποδοσφαίρου.  Πάγιες οι απόψεις των ανθρώπων που το αποτελούν, συγκεκριμένες. «Έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα και τελείωσε». Η διαφορετικότητα δεν έχει θέση. Και δεν έχει θέση, γιατί οι «δάφνες» πρέπει να μείνουν σε συγκεκριμένα κεφάλια. Λογικό... Για την χώρα που ζούμε και  υπάρχουμε, λογικό. Έτσι μας έμαθαν  αυτά είδαμε.


Ο πρώτος στόχος και σκοπός του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου θα έπρεπε να είναι οι ακαδημίες. Οι μικροί ποδοσφαιριστές που το μόνο που θέλουν είναι να .... παίξουν μπάλα. Δεν είναι.
Ο δεύτερος στόχος του ερασιτεχνικού θα έπρεπε να είναι ο ποδοσφαιριστής. Αυτός προσφέρει. Ερασιτεχνικά. Χωρίς να πληρώνεται (οι εξαιρέσεις βγαίνουν από την σκέψη αυτής της παραγράφου, ως μη επιτρεπτές.... προσωπική η άποψη και μόνο). Και το κάνει για λόγους.... αθλητισμού. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τον όρο.  Ούτε αυτός είναι ο στόχος τελικά. Δεν είναι.
Ο τρίτος στόχος του ερασιτεχνικού, ο οποίος θα έπρεπε να είναι πρώτος σε όλα τα κομμάτια του, είναι η αθλητική και όχι μόνο παιδεία. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ  ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Δεν είναι.
Να μην συνεχίσω γιατί θα βρίσκουμε τοίχους παντού.
Ποιο είναι λοιπόν το όραμα, ο στόχος και ο σκοπός του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου?  Αντιπαρέρχομαι...

Μέσα σε όλο αυτό το... συνονθύλευμα  υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν και μάχονται για τους πραγματικούς στόχους. Άνθρωποι χαμηλών τόνων που έμαθαν να κάνουν τη δουλειά τους αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά. Άνθρωποι με όραμα και ελπίδα για ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό μέλλον. Άνθρωποι που δεν την "έκαναν" με την πρώτη "στραβή", αλλά αγωνίζονται χρόνια γιατί θέλουν να προσφέρουν με κάθε κόστος. Άνθρωποι που έχουν βάλει το κεφάλι κάτω και δουλεύουν. Σε ομάδες. Σε ακαδημίες. Με νέα παιδιά. Με ποδοσφαιριστές. Με συνεργάτες στις διοικήσεις. Με κόπο και υπομονή.  Χωρίς να ζητήσουν τίποτα. Ούτε καν την αναγνώριση.  Άνθρωποι που το μόνο τους μέλημα είναι η αθλητική, αγωνιστική και ηθική παιδεία των νέων. Για να τα προσφέρεις όλα αυτά, πρέπει να τα έχεις. Και αυτοί τα έχουν. Και μεταδίδοντας τα προς τους νέους, βάζουν ένα λιθαράκι αλλαγής στον τρόπο σκέψης των παιδιών. Και αυτό φτάνει. Τα άλλα θα έρθουν σιγά σιγά.  Έχουμε  τέτοια παραδείγματα. Λίγα, αλλά δυνατά.

Δεν είναι εύκολο. Για την ακρίβεια, είναι εξουθενωτικό. Ο πόλεμος που δέχονται από την αρχή είναι ανελέητος. Κάθε κίνηση τους είναι κατακριτέα. Κάθε  τους άποψη και άστοχη. Κάθε τους  προσπάθεια  κατακρίνεται ως εξωποδοσφαιρική και εξωερασιτεχνική. Η καινοτομία σε ένα άβατο δεν είναι απλώς κατακριτέα είναι μια σκέτη... απειλή. Βομβαρδίζεται ανελέητα για να διαμελιστεί.  Ένας φίλος και προπονητής από μεγάλη πόλη της Ελλάδας μου είχε πει κάποτε «Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας στο εξωτερικό, κάποια στιγμή,  μετά από τόσα κατηγορώ και τόσες άσχημες κριτικές στην Ελλάδα, με έπεισαν πως δεν κάνω καλά τη δουλειά μου. Χρειάστηκε να απομακρυνθώ για να αναγνωριστώ. Μόλις έφυγα, άρχισαν τα καλά λόγια. Και τότε κατάλαβα.... Σταμάτησα να είμαι η «απειλή».

Το κακό ή το καλό, όπως θέλετε πεσ’ τε το, είναι πως δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν πολεμάς ένα άβατο από έξω. Ωραία τα λόγια, οι απόψεις, το τι πρέπει να γίνει, η κριτικές. Ένα άβατο, αλλάζει από μέσα. Καλυτερεύει με πράξεις. Διορθώνεται με έργα. Αγαπιέται με στόχους και όνειρα.  Κατακτάται με κόπο. Χωρίς στρατηγικές. Χωρίς φιλοδοξίες. Με αγάπη.
Είπαμε. Υπάρχουν άνθρωποι. Βρεσ’ τε τους και συνεργαστείτε. Δωσ’ τε τους αυτό που τους αξίζει να έχουν και αυτό που θέλουν για να δουλέψουν. Δωσ’ τε τους παιδιά. Και χώρο να ανθίσουν. Και θα τα πούμε σε λίγα χρόνια, τότε, που οι ακαδημίες θα βγάζουν ποδοσφαιριστές και ανθρώπους με παιδεία και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο θα αποτελεί μία όμορφη αθλητική μερίδα του αθλητισμού σε αυτή τη χώρα. 
Μέχρι τότε... υπομονή.

Μαρία Πασχούλα.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...