10 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΜΟΥ!

          1.       Είναι ερασιτεχνική. (Θα μου πεις σκασίλα μου, αλλά ερασιτεχνική ομάδα σημαίνει «παίζω γιατί έτσι θέλω!»). Άρα ο 1^ος λόγος βαραίνει, πώς να το κάνουμε...

          2.       Είναι... ομάδα. Δεν υπάρχουν κλίκες, δεν υπάρχουν κατηγορίες (εκτός κι αν κάτι μου διαφεύγει τώρα και γίνομαι «ρόμπα»!). Δεν υπάρχουν διενέξεις, δεν υπάρχουν μικρότητες.

              3.       Κατεβαίνει προπόνηση. (Τι λέτε καλέ? Δεν είναι σοβαρός λόγος αυτός???????). Στο 70% των ερασιτεχνικών ομάδων, σπάνια κατεβαίνουν προπόνηση οι ποδοσφαιριστές και αν κατέβουν, πολύ σπάνια είναι πάνω από δέκα άτομα. Εμείς διαθέτουμε πάνω από είκοσι  Δεν σας άρεσε ε? Πάω στον επόμενο λόγο αμέσως...

     4.   Αποτελείται από ποδοσφαιριστές γεμάτους χιούμορ! (Ούτε αυτό σας άρεσε? Ε, μην πάτε παρακάτω, σταματήστε να διαβάζετε, σας βαρέθηκα!). Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα να ξεκινάς έναν αγώνα και να γελάς μέχρι να ξεκινήσει, κατά τη διάρκεια και μετά! Και μιλάμε για χιούμορ, δεν μιλάμε για κρυάδες ε?

     5.   Υπάρχουν ένα σωρό μικρά παιδιά! Τα οποία γεμίζουν τον χώρο από θέληση για ποδόσφαιρο! (Πώς λέμε «μικρά παιδιά χαρά γεμάτα? Ε, κάτι τέτοιο!).

     6.       Έχουμε ήθος. (Δεν άκουσα? Κάποιος διαφωνεί? Πολύ  με στεναχωρείς φίλε που διαφωνείς, αλλά, να σου πω την αλήθεια.... δεκάρα τσακιστή δεν δίνω για τις αμφιβολίες σου). Έχουμε ήθος και το δείχνουμε. Κι αν καμιά φορά ξεφεύγουμε, γιατί άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε, ζητάμε και συγνώμη. Όλοι. Ανεξαιρέτως. Κι αν αυτό για σας δεν είναι ομάδα, για μένα είναι.

      7.      Διαθέτουμε γήπεδο με «παλατάκι». Το οποίο διαθέτει καναπέδες και τζάκι!! Όχι, παίζουμε! Κι αν ξέρετε εσείς άλλη ομάδα με τέτοια κομφόρ, πραγματικά θέλω να μου την δείξετε οκ? (Και μην αρχίσετε τα «σιγά τον λόγο», γιατί αν εσείς δεν έχετε πάει στο γήπεδο δύο ώρες πριν να ευχαριστηθείτε το χιονισμένο βουνό, με ένα ποτήρι καφέ στα χέρια δίπλα στο τζάκι, δεν έχετε δικαίωμα δια να ομιλείτε!).

    8.      Δεν έχουμε άτομα «στην απέξω». Όλοι συμμετέχουν το ίδιο, όλοι δουλεύουν το ίδιο, όλοι κουράζονται το ίδιο και όλοι δικαιούνται το ίδιο. (Εκτός κι αν κάτι μου ξαναξεφεύγει και ξαναγίνομαι «ρόμπα» για δεύτερη φορά, τουτέστιν.... την έκατσα!).

    9.      Ο προτελευταίος λόγος αφορά τη διοίκηση. Διότι αν δεν γράψω για τον πρόεδρο και τον Γενικό Αρχηγό, θα... φύγω νύχτα!! Έχουμε λοιπόν έναν καταπληκτικό πρόεδρο,έναν υπέροχο γενικό  αρχηγό και φυσικά, ένα θεσπέσιο προπονητή!!!  (Μην γελάτε, ΔΕΝ είναι αστείο!!!). Αλήθεια λέω!!! Τς τς τς ... κανείς δεν με πιστεύει πια!!!

    10.   ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΛΕΝΤΑ! Ω, ναι! Όσο κι αν σας πονάει, ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΛΕΝΤΑ!! Και για όσους το αμφισβητούν δεν έχουν παρά να είναι εκεί κάθε Κυριακή, να το πιστοποιήσουν... Θα σας περιμένουμε!

Για όσους δεν κατάλαβαν, το κείμενο είναι χιουμοριστικό. Όπως αυτή η ομάδα. Την οποία, χωρίς πλάκα τώρα, την γουστάρω, και γι’ αυτό είμαι εκεί!!!

ΜΑΡΙΑ ΠΑΣΧΟΥΛΑ.